Ο Γιάννης Ρίτσος στον Α.Σ. ΠΑΠΑΓΟΥ , Ανδρικό: Α.Σ. Παπάγου- Αργυρούπολη 4-3
«Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κ’ η ομορφιά του ανθρώπου». Δεν ξεκινώ τυχαία με το στίχο του Γιάννη Ρίτσου από τη συλλογή του Η Ελένη. Όλα είναι θέμα ψυχής και αυτονόητα η αντίσταση με αίτημα την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, ιδίως χωρίς ελπίδα, κυρίως στις μέρες μας. Η ψυχή συνιστά το θεμέλιο για ν’ αξιώσεις μιαν άλλη πραγματικότητα. Και το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που συναρτάται με την ψυχή και συνεπώς με την υπόσταση του ανθρώπου, την ομορφιά του, για να επανέλθω στον Ρίτσο. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι και κάτι εξόχως ευρύτερο από ένα παιχνίδι. Ο λόγος στον νομπελίστα λογοτέχνη Albert Camus: « Όσα γνωρίζω περί ηθικής και καθήκοντος μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο»(Ασφαλώς κάποιοι είναι και θα παραμείνουν ανεπίδεκτοι μαθήσεως και ας διατείνονται ότι «υπηρετούν» το άθλημα είτε στις Παράγκες του Επαγγελματικού ποδοσφαίρου είτε στα Τσαντίρια του Ερασιτεχνικού.)
Στον χτεσινό αγώνα (8/4) με αντίπαλο την εξαιρετική ομάδα της Αργυρούπολης παραταχτήκαμε σε όλες τις γραμμές με καίριες ελλείψεις. Ο περίφημος Αλέξανδρος Μεσίνι, ο εξαιρετικός Εξαδάκτυλος και ο πρώτος σκόρερ Νίκος Παπαναστασίου αδυνατούσαν να δώσουν το παρών.
Την Τετάρτη ήμουν μαζί με τους παίκτες και φεύγοντας από το γήπεδο τους είπα ότι πρέπει να αφιερώσουν τη νίκη στον Μεσίνι. Είδα το βλέμμα τους και κατάλαβα τι θα ζούσα την Κυριακή. Προηγηθήκαμε στο 10’(γκολ του Κολοβού που δημιούργησε ο Κραψίτης) αλλά πήγαμε στα αποδυτήρια με το εις βάρος μας 2-1 γιατί η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο έδειχνε εμφανώς επηρεασμένη από τις απουσίες και έπαιζε νευρικά. Αλλά κυρίως γιατί το δεύτερο γκολ της φιλοξενούμενης ομάδας σημειώθηκε από κραυγαλέα θέση οφσάιντ και στο 44’ ο Άρης Μίτρο ύστερα από ηρωική επέλασή του και ασύλληπτο σουτ ξερίζωσε το αριστερό κάθετο δοκάρι της Αργυρούπολης. Ήταν όμως μία φάση που έσπειρε για την ομάδα μας τη σιγουριά ότι στο Β’ μέρος όλα θα ανατραπούν.
Πράγματι, η ψυχή των παιδιών μας σάλπισε και ήταν μια μελωδία που με έπεισε ότι το σθένος και το κάλλος είναι απτά. Η ισοφάριση από τον Τζιτζιμπάκη ( αλλαγή), που δικαιώθηκαν η προσήλωση και η προσπάθειά του στις προπονήσεις, σήμανε την έναρξη ενός επικού αγώνα. Σε όλο το β’ ημίχρονο κυριαρχήσαμε χωρίς να παίξουμε ποδόσφαιρο αξιώσεων διότι ξεχείλιζε το πάθος, η τρέλα για τη νίκη. Μια τρέλα που συνεπήρε όπως ήταν φυσικό την εξέδρα μας. Οι παίκτες μας, εάν πω ότι ήταν συγκλονιστικοί θα τους αδικήσω κατάφωρα, μας δίδαξαν τι σημαίνει απόλυτη πίστη σε έναν κοινό σκοπό. Το 3-2 από τον Μίρο(αλλαγή), που με λίγα παιχνίδια στα πόδια του κατάφερε στα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εν συνεχεία καταιγισμός κλασικών ευκαιριών και το αποκορύφωμα: Η διαιτησία μας στέρησε τη δυνατότητα να διευρύνουμε το σκορ μην καταλογίζοντας εξόφθαλμο πέναλτι σε ανατροπή του Κραψίτη, που διεμβόλισε τη γρανιτένια άμυνα της Αργυρούπολης. Ήταν μια ενέργεια συνώνυμη της λάμψης! Κι αίφνης στο 89’ μας ισοφάρισαν με ένα ακατανόητο γκολ (σαν να πήρε ένας κακός άνεμος την μπάλα από τα χέρια του φύλακα άγγελού μας Κοραχάη).
Όμως είπαμε, όταν έχεις ψυχή, τίποτα δεν τελειώνει. Για την Ιστορία, ο Ντίνος Αλεξιάδης προωθήθηκε αποφασιστικά και έδωσε τη χαριστική βολή στο 93’ με σουτ έξω από την περιοχή, αλλά απολύτως μέσα στις δυνατότητες και στο ηθικό του.
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΌ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ: Άπαντες! Αλλά οφείλω δυο λόγια παραπάνω για τον Ρέτζο, τον Γιώργαρο: Aνυπέρβλητος! Διαχέει στιβαρότητα στην άμυνά μας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Μετά τη λήξη βρέθηκα με τα παιδιά, το μέλος του Δ.Σ. Γιώργο Μάνο και τον ακούραστο συμπαραστάτη του ανδρικού Νίκο Νούτσο στο χωμάτινο για τα επινίκια. Ήταν για εμένα ο ορισμός της ηθικής ικανοποίησης. Κι επειδή «η πραγματικότητα αποτελεί το μοτίβο» , όπως μας υπενθυμίζει ο σημαντικότερος Αμερικανός ποιητής του προηγούμενου αιώνα Wallace Stevens, οφείλω ως ποιητής να εξάρω τώρα, χωρίς να περιμένω την πολυπόθητη άνοδο, την ανυπολόγιστη κατάθεση ψυχής του Γιώργου Μάνου στο Ανδρικό Τμήμα του Συλλόγου μας. Ο νοών νοείτω. Και φυσικά τον Κώστα Ζαμπέτα, τον προπονητή μας, που με το στήσιμο της ομάδας και τις εμπνευσμένες του αλλαγές κατέγραψε άλλη μια επιτυχία στο ενεργητικό του.
Ξαναθυμάμαι, όπως είναι ευνόητο, το γκολ της νίκης. Ήμουν ανεβασμένος στα κάγκελα με τον Μεσίνι, που παραλίγο πάνω στη μέθη της στιγμής να με συνθλίψει πάνω στα σίδερα, καθώς πανηγυρίζαμε αγκαλιασμένοι. Σκέφτομαι πως είναι κρίμα που δεν παρέδωσα έτσι το πνεύμα, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές θα έπρεπε κανείς να αναληφθεί κυριολεκτικά στους ουρανούς.
Άγης Μπράτσος