ΚΥΠΕΛΛΟ ΕΠΣΑ: A.Σ. ΠΑΠΑΓΟΥ- ΚΑΜΑΤΕΡΟ 2-1(15.10.2014) Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΣΙΝΙ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΜΙΑΣ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗΣ
γράφει ο Άγης Μπράτσος
Στις 4.12.2014 έρχεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ο επιφανής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζορτζ Πελεκάνος. Θα μιλήσει μεταξύ άλλων και για το το τι σημαίνει ανήσυχο πνεύμα στην εποχή μας.
Πολύ ανησύχησα στο Α’ ημίχρονο του αγώνα. Ιδιαίτερο σύνολο το Καματερό, με αυτοματοποιημένη κυκλοφορία της μπάλας. Άτυχο στα τελειώματα. 0-1 στο ημίωρο και 3 δοκάρια οι φιλοξενούμενοι!Ευτυχώς ισοφαρίσαμε λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου σαρανταπεντάλεπτου. Σκόρερ ο Κραψίτης.
Μας έλειπαν η ισορροπία και οι τοποθετήσεις, η δομημένη κινητικότητα και το νηφάλιο πνεύμα.
Γιατί, αναρωτιέμαι, Γιάννη; Η υπεύθυνη και συγκινητική απόδοση του Λιούκα (απεσόβησε και γκολ στη γραμμή της εστίας μας ) και του τερματοφύλακά μας Κοραχάη είναι αναντίρρητα μια σταθερή και πολυτελής παράμετρος για το ρόστερ μας. Αλλά με αντίπαλο μια ποιοτική ομάδα της Α’ Κατηγορίας χρειαζόταν “κάτι άλλο”, κάποιο επιπλέον μέτρο βοήθειας από πλευράς μας για να μπούμε σαν ομάδα στο παιχνίδι.
Ήρθε λοιπόν σαν την άνοιξη, που λέει και το παλιό τραγούδι,ποιος άλλος; Ο Μεσίνι. Δεν χρειάζεται συστατικές επιστολές.Αίφνης όλα μεταμορφώθηκαν. Σαν να βρεθήκαμε από ένα γκέτο στη 5th Avenue. Έτσι έχουν τα πράγματα. Ακριβέστερα, η μία τους όψη.
Πάμε τώρα για την άλλη. Ας αναζητήσουμε τα ίχνη του ποδοσφαιριστή – Λεοπάρδαλη, όπως τον αποκαλώ. Καιρό έχω να μιλήσω γι’ αυτή την ψυχή.
Δεν χρειαζόμουν το δαιμόνιο του Σπίρο Λούκας (του τυπά ερευνητή στα μυθιστορήματα του Πελεκάνου) για να εντοπίσω και να “αναδείξω” με τη μία τον παίκτη, τότε που πρωτοασχολήθηκα με το Ανδρικό. Για να σχηματίσετε μια εικόνα, τι θα έβαζε κανείς στο γκαράζ του με αρκετή δόση φαντασίας; Ένα 1600άρι πειραγμένο, με πρόγραμμα που ανεβάζει την ιπποδύναμη, ή μια Lamborghini; Ιδού ο Κραψίτης . Λάμπει όπως μια Lambo.
Μας έχει πει ο Παζολίνι ότι το γκολ κεραυνοβολεί όπως ο ποιητικός λόγος. Για μένα υπάρχουν κάποια γκολ που συνιστούν αυτοτελώς μια ποιητική ανθολογία: το γκολ του Μαραντόνα στις 22.6.1986 στο Μουντιάλ του Μεξικού με ατίπαλο τους Άγγλους. Αλλά και το λεοπαρδαλίσιο γκολ του Κραψίτη στο Β’ ημίχρονο με το Καματερό. Πήρε την μπάλα λίγο πριν από το ημικύκλιο στη σέντρα και το …αιλουροειδές άνοιξε διασκελισμό…σάρωσε όποιον βρέθηκε μπροστά του και…γκολ!!! Δανείζομαι μια φράση του Πελεκάνου για να το περιγράψω με απόλυτη ακρίβεια: το τέρμα αυτό ήταν “fucking amazing”.
Θα μου έλεγε ίσως πάλι, χαμογελώντας, ο μεγάλος απών από το ματς, ο Ρέτζο:” Πώς τα καταφέρνετε, κύριε Άγη, και στο τέλος μιλάτε πάντα για τον Κραψίτη;”
Μα , παιδί μου, δεν το κατάλαβες μέχρι τώρα; Ο Κραψίτης είμαι εγώ (εάν έπαιζα ποδόσφαιρο). Και παρ’ όλο που περνιέμαι για μεγάλος του αδελφός, δεν έχει νόημα να προσπαθήσω πάλι να μάθω την μπάλα που παίζεται στις μέρες μας. Ξέρεις γιατί; Ο λόγος είναι ότι το ποδόσφαιρο που έχω στο μυαλό μου ευτυχώς, σε κάθε εποχή, είναι κάτι που δεν μα-θαί-νε-ται…
Υ.Γ. Προκριθήκαμε, παλικαρίσια, στους 32 του Κυπέλλου. Μέχρι την επόμενη κλήρωση συνιστώ τα βιβλία του Τζορτζ Πελεκάνου: Το αδιέξοδο, Η προμήθεια και το (υπό έκδοση) The Double. Όλα από τις εκδόσεις Πατάκη.