Ανδρικό: Πανιώνιος Καισαριανής – Α.Σ. Παπάγου 1-2

To τρένο της μεγάλης φυγής. «No beast so fierce but knows some touch of pity» ./ «But I know none, and therefore am no beast».

Στο τέλος της μνημειώδους ταινίας του Αντρέι Κοντσαλόφσκι  Runaway train εμφανίζεται  το ανωτέρω motto από το έργο του Σαίξπηρ Ριχάρδος ο Γ’:

Άννα: «Ως και τα πιο άγρια κτήνη κάποτε νιώθουν οίκτο».

Ριχάρδος: «Εγώ δεν νιώθω, άρα δεν είμαι κτήνος».

Το motto αυτό ενέπνευσε το διάλογο της τελευταίας επικής σκηνής πάνω στο ακυβέρνητο τρένο. «Είσαι κτήνος», λέει  ο διευθυντής των φυλακών στον δραπέτη  πρωταγωνιστή. «Όχι, είμαι κάτι χειρότερο. Άνθρωπος», απαντά ο κατάδικος  λίγο πριν οδηγήσει τον διώκτη αλλά πλέον αιχμάλωτό του  στο θάνατο που ταυτίζεται με την αξιοπρέπεια.

Να η λέξη- κλειδί: Αξιοπρέπεια. Πάμε πίσω  σ’ ένα γήπεδο στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ουκρανία.  Το 1942 οι παίκτες της  Διναμό Κιέβου αντιμετώπισαν τους επίλεκτους του Χίτλερ. «Αν διανοηθείτε να κερδίσετε, θα πεθάνετε», ήταν το τελεσίγραφο που είχε στείλει η Γκεστάπο.  Οι παίκτες της Διναμό «μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο αποφασισμένοι να χάσουν, τρέμοντας από το φόβο και την πείνα, αλλά δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν την επιθυμία τους για αξιοπρέπεια. Μόλις τελείωσε ο αγώνας, τουφεκίστηκαν και οι έντεκα  σε έναν γκρεμό φορώντας τις φανέλες της ομάδας» (Ε. Γκαλεάνο, Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου). Έπαιξαν και κέρδισαν.

Και τα δικά μας παιδιά το Σάββατο αντιμετώπισαν τον κακό τους εαυτό, που σαν σκιά τούς κυνήγησε στα δύο προηγούμενα ματς, και επικράτησαν με αξιοπρέπεια πάνω απ’ όλα. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο η κυριαρχία μας ήταν απόλυτη  και είχαμε αξιοσημείωτες ευκαιρίες.  Στο 10’ και 15’ με δύο απολαυστικές επελάσεις- σόου του Κραψίτη  και στο 21’ εξαιρετικό σουτ του Μεσίνι . Τα γκολ στο 17’  και στο 31’ ο   Κώστας Κραψίτης. Στο Β’ ημίχρονο  η απόδοσή μας έπεσε. Ο Πανιώνιος, που δεν φάνηκε ιδιαίτερα απειλητικός, μείωσε και θα μπορούσε με λίγη τύχη να ισοφαρίσει. Ο αντίπαλος τερματοφύλακας στέρησε πάντως το χατ-τρικ από τον Κραψίτη.

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ:

Κοραχάης: Ενέπνευσε σιγουριά.

Άρης Μίτρο: Σπουδαία εμφάνιση στο Α’ ημίχρονο. Έκανε ό,τι ήθελε τους αντιπάλους. Δημιούργησε το δεύτερο γκολ σκορπώντας στους πέντε ανέμους ολόκληρη την αριστερή πτέρυγα και δίνοντας έτοιμο γκολ στον Κραψίτη, που βρέθηκε εκεί που έπρεπε.

Ρέτζο: «Μέριασε βράχε να διαβώ», θα είπαν κάποια στιγμή οι αντίπαλοι. Ζητώντας φυσικά το αδύνατο.

Μεσίνι: Βρήκε τον καλό του εαυτό στο πρώτο ημίχρονο.

Αλεξιάδης Ντίνος: Συνεχίζει να συνεισφέρει πολλά.

Παπαναστασίου Νίκος : Επιτέλους γύρισε!  Η αιχμή του δόρατος.

Όσο για τον προπονητή μας Κώστα Ζαμπέτα, η σοφία των λόγων που  είπε στους παίκτες στο ημίχρονο (και που θα έπρεπε να είχα ηχογραφήσει) εξηγεί  γιατί ο Α.Σ. Παπάγος είναι Πρωτοπόρος.

Κλείνω με ένα διαφορετικό  ταξίδι στο χρόνο. 1985: ΑΕΚ- Αιγάλεω 5-2. Και τα 5 γκολ ο «Θεός» Θωμάς Μαύρος. Ακολουθεί ο διάλογος με τον πατέρα του μετά τον αγώνα:

«Σήμερα ήσουν καλός;» τον ρωτάει ο μπαμπάς.

«Πες μου εσύ», απαντά ο Θωμάς.

«Τι 5 γκολ, ρε; Έπρεπε να πετύχεις 8! Ήταν η ευκαιρία της ζωής σου. Να σε γράψει η Ιστορία. Κι εσύ έχανες τα τετ-α-τετ. Κανείς δεν θα σε ξεπερνούσε ποτέ. Για μένα ήσουν σκέτη απογοήτευση σήμερα».

 Το βράδυ της Παρασκευής ήμουν για ένα νικητήριο ποτό με τους Κραψίτη,  Μεσίνι, Ζέρβα, Μπίκα και τον προπονητή  του Εφηβικού  Γιάννη Ντόκο στο μπαράκι του Αρχηγού Παρλαπάνη. Μια νεαρή  Βαλκυρία ,φίλη των παιδιών, με έκανε 30 ετών ( συμπτωματικά πριν από λίγες μέρες επιφανής γιατρός Ακαδημαϊκός – που ανασταίνει και νεκρούς- θεώρησε επίσης πως είμαι 30 χρονών). Είμαι λίγο παραπάνω  – ελάχιστα, αλλά όσο χρειάζεται για να μην μπορεί με τίποτα  ο Κραψίτης  να είναι γιος μου. Εάν όμως ήταν, θα του έλεγα  σαν τον μπαμπά Μαύρο ότι στο πρώτο ήταν υπέροχος κι ότι στο δεύτερο δεν βλεπόταν. Αλλά μιας και δεν είμαι μπαμπάς του -βλέπεις, Κώστα, είσαι τυχερός-  επιλέγω τον Κραψίτη ως MVP.

Άγης Μπράτσος