Ανδρικό: Νεοπεντελικός- Α.Σ. Παπάγου 2-4
Σε όλους αρέσουν οι αποκαλύψεις. Ιδού λοιπόν η δική μου. Στην προπόνηση της Πέμπτης σκόπευα να πάω στα αποδυτήρια για να μιλήσω στους παίκτες και να τους ζητήσω όχι τόσο να καταλάβουν όσα θα τους έλεγα, αλλά κυρίως να τα νιώσουν. Όμως ένα έκτακτο γεγονός δεν μου το επέτρεψε. Θα ξεκινούσα με τα λόγια του Κομφούκιου: « Όποιος βρίσκει τη χαρά μέσα του δεν ξέρει τι πάει να πει χασούρα».
Γι’ αυτό , παιδιά, παίξτε στα παιχνίδια που απομένουν για να το χαρείτε. Εάν το κάνετε, θα έχετε τ’ αποτελέσματα που θέλετε. But, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες (αλλά και όπως τραγουδούσε στη Νεράιδα το 1972 η Λίτσα Διαμάντη: « Υπάρχει το αλλά και η αμφιβολία που όλα τα χαλά»). Ποιο είναι άραγε αυτό το but /αλλά; Υπάρχει, παιδιά, κάτι που φοβάμαι. Θα μου πείτε, παραμονές ενός αγώνα πρέπει να μιλάω για φόβο;
Εξηγούμαι πάλι με τη βοήθεια του Κομφούκιου. Σε κάθε αναμέτρηση (ποδοσφαιρική ή όχι) είναι αναγκαίο να: «Στέκεται κάποιος μπροστά στα πράγματα με το φόβο που τους πρέπει, εφόσον του αρέσει να πετυχαίνει με τη στρατηγική». Και είναι βέβαιο ότι χωρίς στρατηγική το παιχνίδι θα είναι άναρχο, κανείς δε θα το ευχαριστηθεί και πουθενά δεν θα οδηγήσει.
Συνεπώς, για να το ευχαριστηθείτε πράγματι, οφείλετε να επιδείξετε πρώτα απ’ όλα αυτοσυγκέντρωση και ψυχραιμία. Έτσι θα εκμεταλλευτείτε στο μέγιστο βαθμό τις αρετές σας και θα δώσετε πνοή στο αγωνιστικό πλάνο του προπονητή σας. Σκεφτείτε( το έχω ξαναγράψει) πόσο άδικο και άχαρο θα είναι να φορτωθεί, για παράδειγμα, κάποιος παίκτης με μία «εύκολη» και απερίσκεπτη κίτρινη και εν συνεχεία να αποβληθεί με δεύτερη κίτρινη ( σενάριο διόλου απίθανο, αφού και τα δυνατά μαρκαρίσματα είναι κάποτε αναπόφευκτα).
Επομένως: Μπείτε στο γήπεδο με καθαρό μυαλό, αποφασισμένοι να χαρείτε το ματς και τίποτε άλλο.
Ο λόγος που καταθέτω αυτή την παρ’ ολίγον «διάλεξη» είναι το γεγονός πως θα ήταν προφητική, αφού στον σημερινό αγώνα από το 15’ του β’ μέρους αγωνιστήκαμε με 10 παίκτες!
Στα του αγώνα τώρα. Το σκορ είναι πλασματικό. Ο Νεοπεντελικός πέτυχε δύο τέρματα από στημένα, αλλά σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης το μόνο που είχε να επιδείξει ήταν μία οργανωμένη επίθεση( άρτια ομολογουμένως). Με την έναρξη του Α’ ημιχρόνου είχαμε αξιοσημείωτες ευκαιρίες, στο 2’( Κραψίτης, ενθουσιώδης διείσδυση από τα πλάγια και άστοχο σουτ), στο 7’(Κολοβός, γυριστό σουτ μέσα στην περιοχή που απέκρουσε χάρη στην τύχη με τα πόδια ο γκολκίπερ), στο 9’(Παπαναστασίου, σουτ από θέση βολής πάνω στον τερματοφύλακα). Όμως, ας μη μας ξεγελούν οι καταιγιστικές αυτές φάσεις. Η ομάδα δεν είχε ακόμα νεύρο και τον απαιτούμενο ρυθμό. Στο 15’ προηγηθήκαμε με σέντρα- σουτ του Ντίνου Αλεξιάδη στο παραθυράκι του αντίπαλου τερματοφύλακα. Η φάση ξεκίνησε βέβαια από τα πόδια του Μεσίνι, που τροφοδότησε τον συμπαίκτη του με μια μπαλιά που ήταν σαν πρόλογος για γκολ. Πάντως, η έλλειψη ρυθμού ήταν η αιτία που σε 5’ λεπτά δεχθήκαμε την ισοφάριση από εκτέλεση κόρνερ και ανεξήγητη καθίζηση του Κοραχάη στα δοκάρια του. Στο 31’ ο Κραψίτης μάς έδωσε και πάλι το προβάδισμα, όταν ύστερα από σέντρα τρύπωσε στην περιοχή και με αγέρωχο σουτ κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα.
Στην επανάληψη ο Νεοπεντελικός ισοφάρισε με εκτέλεση φάουλ στο πρώτο πεντάλεπτο. Ώσπου ήρθε το 15’( αποβολή του Μεσίνι με δεύτερη κίτρινη διότι εκτέλεσε φάουλ πριν σφυρίξει ο διαιτητής).
Στο 15’ λοιπόν σταμάτησε ο χρόνος για τους γηπεδούχους. Δέκα παίκτες του Α. Σ. Παπάγου με ομοψυχία, αχαλίνωτη δύναμη και πνευματική διαύγεια κυριάρχησαν με τον πιο απόλυτο τρόπο στο γήπεδο. Το 2-3 έγινε με αυτογκόλ, όταν ο τερματοφύλακας του Νεοπεντελικού έδιωξε σχεδόν την μπάλα από τα χέρια του και το τέταρτο τέρμα μας σημείωσε 15’ περίπου πριν από τη λήξη ο Μιχάλης Κοτρώτσος (μπήκε αλλαγή), που η απόδοσή του προοιωνίζεται σημαντική προσφορά στο μέλλον. Για την… ιστορία η ομάδα μας είχε και 2 δοκάρια.
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ
Μίτρο Άρης: τεχνική, δύναμη, μαχητικότητα, κορυφαίες εμπνεύσεις. Αποδιοργάνωσε στο Β΄μέρος όλη την αριστερή πτέρυγα των αντιπάλων και ήταν η κινητήρια δύναμη της ομάδας. Αδιαμφισβήτητος MVP. Όλα τα λεφτά το «δολοφονικό» βλέμμα του στους «φιλάθλους» που αψυχολόγητα τον καθύβριζαν εν χορώ στο πρώτο ημίχρονο . Τους έδωσε πληρωμένη απάντηση με την απόδοσή του στο Β’ ημίχρονο και τους ανάγκασε να υποκλιθούν.
Αλεξιάδης Ντίνος: συγκροτημένο και έξυπνο παιχνίδι. Έπαιξε άλλη μια φορά με σοβαρότητα. Ανέβασε στα πέντε τα τέρματά του( πρώτο γκολ που δεν προήλθε από εκτέλεση πέναλτι).
Παπαναστασίου Νίκος: Έδωσε πολλές ηρωικές μάχες. Αν και δεν σκόραρε, τον επιλέγω γιατί πέτυχε κατ’ ουσίαν το πιο πολύτιμο γκολ που έβαλε ποτέ. Έπαιξε με αξιοσημείωτη ψυχραιμία ( αυτό είναι το μέγιστο γκολ, το να δείχνεις ότι μπορείς να υπερβαίνεις μια νοοτροπία και μια ψυχολογία που το μόνο που μπορεί να σου αποφέρει είναι να σε αποπροσανατολίσει από τις απαιτήσεις του αγώνα). Εάν πιστέψει στη νίκη του αυτή , στο μέλλον θα κερδίσει τα πάντα.
Κραψίτης Κώστας: Αποκαλυπτική και εύγλωττη η φάση στο Β’ ημίχρονο, όταν σε μία από τις καταιγιστικές επελάσεις/διεισδύσεις του (πριν ανατραπεί με σκληρό φάουλ, μια ανάσα έξω από την περιοχή, που επέσυρε την κίτρινη στον αντίπαλο παίκτη),οι οπαδοί του Νεοπεντελικού ξέσπασαν σε ένα παρατεταμένο «Ααααα!!!».Τι να προσθέσω; Ότι σκόραρε για έκτο συνεχόμενο αγώνα; Ότι δικαιούνταν να πετύχει χατ-τρικ; Ε λοιπόν, ο Κραψίτης, και όταν δεν κάνει θαυματουργά( χατ)-τρικ, είναι από μόνος του θαύμα. Και το κυριότερο: δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
Καθώς ακούω (σε βινίλιο φυσικά) Μπαχ υπό την άυλη και συγχρόνως συμπαγή διεύθυνση του Καρλ Μίνχινγκερ( που συνιστώ ανεπιφύλακτα), νιώθω ότι οφείλω να μνημονεύσω το αβίαστα στιβαρό κοουτσάρισμα του πάντα ψύχραιμου Κώστα Ζαμπέτα.
Παίδες, δεν θα κλείσω το σημείωμα με ένα τυπικό εύγε εκ μέρους της διοίκησης για την απόδοσή σας όταν η ομάδα έμεινε με 10 παίκτες.
Μετά τον Μπαχ είναι ώρα για ένα επινίκιο ζεϊμπέκικο. «Πάντα γελαστοί», παιδιά. Κι αν, όπως ο στίχος λέει, βγείτε καμιά φορά γελασμένοι να ξέρετε ότι οι αυθεντικοί μάγκες κι έτσι πορεύονται.
Άγης Μπράτσος