Ανδρικό: Κολωνός- Α.Σ.Παπάγου 2-1

Η Μαργκερίτ Ντιράς, βραβευμένη με το περίφημο βραβείο Γκονκούρ για το βιβλίο της Ο εραστής και γνωστή στους σινεφίλ ως σεναριογράφος του Χιροσίμα, Αγάπη μου (υποψήφιο για Όσκαρ σεναρίου) γράφει: «Ο ποδοσφαιριστής βρίσκεται στο γήπεδο εντελώς εκτεθειμένος. Είναι ακάλυπτος. Αν λέει ψέματα, φαίνεται. Αν φοβάται, φαίνεται. Φαίνεται αν είναι μαλάκας. Φαίνεται αν είναι καθίκι».
Ε λοιπόν, ο Κώστας Ζαμπέτας και οι παίκτες του δεν φοβήθηκαν. Το γήπεδο-«μικρογραφία» που διαθέτει ως έδρα ο Κολωνός δεν άλλαξε τη φιλοσοφία μας και το στιλ παιχνιδιού στο οποίο μας έχουν εθίσει οι πρωτοπόροι του Β’ Ομίλου.

Έτσι ο Ζαμπέτας παρέταξε την ομάδα του, που απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές με τεχνική υψηλοτάτου επιπέδου, αποφασισμένος παρά την προφανή έλλειψη «ζωτικού χώρου» να παίξει κατά το δυνατόν το ρόστερ του το ποδόσφαιρο αξιώσεων που αποδίδει σε κάθε αγωνιστική, με περίτεχνες, ταχύτατες εναλλαγές της μπάλας και υποδειγματική κυκλοφορία.
Προηγηθήκαμε μόλις στο 6’, ενώ ήδη στο 2’ είχαμε κερδίσει πέναλτι ύστερα από ανατροπή του διψασμένου για γκολ Παπαναστασίου (ο κατά τεκμήριο εύστοχος Ντίνος Αλεξιάδης ατυχώς δεν ευστόχησε κατά την εκτέλεση), και κρατούσαμε το παιχνίδι σε ισορροπία, αν και μετά την επίτευξη του τέρματος δεν παίζαμε με την απαιτούμενη αυτοσυγκέντρωση.
Στην επανάληψη δεχθήκαμε πολύ γρήγορα την ισοφάριση (10’) από στιγμιαία αδράνεια. Εν συνεχεία βρήκαμε το ρυθμό μας και αγωνιστήκαμε για το προβάδισμα. Δύο κορυφαίες στιγμές είχε η ομάδα μας στο Β’ ημίχρονο. Tο γκολ που πέτυχε ο Παπαναστασίου ύστερα από αξιοζήλευτη κυκλοφορία της μπάλας αλλά ακυρώθηκε ως οφσάιντ( ακύρωση που δημιούργησε ερωτηματικά ακόμη και σε φιλάθλους της γηπεδούχου ομάδας με τους οποίους σχολίασα τη φάση – σημειώνω μάλιστα ότι κανείς παίκτης του Κολωνού δεν διαμαρτυρήθηκε ζητώντας να μην κατακυρωθεί το γκολ).

Όμως κακά τα ψέματα. Η ουσία είναι ότι στο ποδόσφαιρο, εκτός από τις εμπνεύσεις κάποιων ποδοσφαιριστών (προσοχή : τις εμπνεύσεις και όχι τα προπονητικά συστήματα), με άλλα λόγια εκτός «από τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός» (όπως υποστήριζε ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης) και την τύχη, ασκούν παραδόξως γοητεία και οι αμφισβητούμενες φάσεις – το περίφημο εάν, για το οποίο μπορεί να συζητούμε ολόκληρη την εβδομάδα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι διόλου παράδοξο αυτό: σκεφτείτε εκείνα τα εάν που σε πόσο πιο βαθιά, προσωπικά μας θέματα και επιλογές μάς βασανίζουν μια ολόκληρη ζωή.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι αμφισβητούμενες φάσεις μάς υπενθυμίζουν το αυτονόητο: ότι διαρκώς εμείς οι ίδιοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο θα πρέπει να υπερβαίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε τελικά να επικρατήσουμε. Όπως έχει δηλώσει άλλωστε και ο προπονητής της Μπαρτσελόνα Γκουαρντιόλα: «Για μας οι διαιτητές είναι σαν να μην υπάρχουν».
Δεύτερη μεγάλη στιγμή για τον Παπάγο στο β’ μέρος η δυνατότητα να προηγηθούμε με τον Μίτρο, που αναστάτωσε την άμυνα του Κολωνού, αλλά το σουτ του βρήκε στο δοκάρι.
Οι αντίπαλοί μας εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την έδρα τους και σε μια φάση όπου επιδείξαμε ακατανόητη αδράνεια στην αμυντική μας λειτουργία κατάφεραν να επικρατήσουν 4 λεπτά πριν λήξει ο αγώνας, ενώ η ισοπαλία διαφαινόταν ως το πλέον δίκαιο αποτέλεσμα. Εύγε στην ομάδα του Κολωνού, που μας έσπασε το αήττητο των 18 αγωνιστικών.

Για το τέλος, μιας και στην αρχή του σημειώματος αναφέρθηκα και στην τέχνη του κινηματογράφου, άφησα τον σκόρερ του μοναδικού μας γκολ, τον Κώστα Κραψίτη. Με το που έσκασε η μπαλιά στη γωνία της μεγάλης περιοχής του Κολωνού, ύστερα από ιδεώδη σέντρα του Κολοβού, ο Κραψίτης με κινηματογραφική ταχύτητα και χωρίς να κοντρολάρει -με σοφία και αυθορμητισμό που λέει και ο ποιητής, μια σοφία κι έναν αυθορμητισμό που ο Κραψίτης αποπνέει σε κάθε του προσπάθεια – δεν έγραψε απλώς το 0-1. Μας προϊδέασε, σαν τα «Προσεχώς» που βλέπουμε στο σινεμά, για το τι μας επιφυλάσσουν οι πρωτοπόροι στις επόμενες αγωνιστικές.

Να μην το ξεχάσω: εμβληματική η απόδοση του Ρέτζο.

Άγης Μπράτσος