Ανδρικό: Ελπίδα Αγίων Αναργύρων – Παπάγος 6-2

Ωραία λέξη το λυκόφως , το αμυδρό αυτό φως μετά τη δύση του ήλιου και μεταφορικά η εποχή παρακμής – όπως η περίοδος που ζούμε 2 εβδομάδες πριν από τις εκλογές.

Τι σημαίνει, αλήθεια, η χτεσινή(22/4) σαρωτική ήττα με σκορ 6-2; Ας μη σπεύσουν ορισμένοι να μιλήσουν για το «λυκόφως του Παπάγου». Δεν τερματίστηκε φυσικά η περίοδος των εξαιρετικών εμφανίσεων και αποτελεσμάτων ούτε υπάρχει περίπτωση να γίνουμε εύκολη λεία κανενός.

Όταν χάνεις με 6-2, μπορεί η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό κάποιου να είναι αναμφισβήτητα η λέξη διασυρμός αλλά:
H ομάδα μας στο ημίχρονο προηγούνταν με 2-1!Δεχτήκαμε τέρμα στο 20’, σ’ ένα παιχνίδι που ως εκείνη τη χρονική στιγμή ταίριαζε γάντι ο χαρακτηρισμός «ισορροπία του τρόμου». Αμέσως, όμως, αντιδράσαμε. Στο 24’ ισοφαρίσαμε με πέναλτι που κέρδισε ο κεφάτος Κραψίτης, ο οποίος διεκδίκησε φαινομενικά χαμένη μπαλιά και ανετράπη από τον τερματοφύλακα. Στα 11 βήματα στάθηκε ο ψυχρός εκτελεστής Ντίνος Αλεξιάδης και με άψογο τρόπο ευστόχησε για άλλη μια φορά. Εν συνεχεία είχαμε την υπεροχή και στο 33’ ο Κολοβός, ύστερα από άρτια επιθετική λειτουργία της ομάδας, υποδειγματικά έγραψε το 2-1.

Τι συνέβη, λοιπόν, στη συνέχεια; Απλούστατα, στο 2’ της επανάληψης δεν κάναμε το 3-1 (ορισμός της κλασικής ευκαιρίας) και , αντί να τελειώσουμε το ματς νωρίς νωρίς, αποδυθήκαμε σε ένα ρεσιτάλ λανθασμένων ενεργειών που μας οδήγησαν στο επίτευγμα να δεχτούμε 4 γκολ μέσα σε είκοσι λεπτά! Η ομολογουμένως πολύ καλή Ελπίδα ούτε στα πιο ευφάνταστα σενάρια που θα κατέστρωνε πριν από τον αγώνα δεν θα περίμενε ότι θα της χαρίζαμε (κυριολεκτικά) τόσα γκολ.

«Άγιοι Ανάργυροι θαυματουργοί» είναι η πρώτη φράση που λένε στο ξεμάτιασμα… Τι να πω, σίγουρα δεν φταίει το… κακό μάτι για την εικόνα μας στο Β’ημίχρονο, αλλά το κακό μας το κεφάλι. Είμαστε όμως πάντα «Στρατηγοί» και Πρωτοπόροι κι έχουμε τη σοφία τα ίδια λάθη να μην τα κάνουμε δεύτερη φορά.
Άλλωστε, όπως λέει και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, για να θυμηθούμε και το λυκόφως στην αρχή του σημειώματος, «καμιά φορά το φως του λυκόφωτος, είναι μια φώτιση – δεν είναι;»(Φιλοκτήτης).

Μιλώντας για φώτιση, αναλογίζομαι τον μέγιστο Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ (1685-1759) και την ένθεη μουσική του. Τι να κάνουμε, έχω αδυναμία στους μάγκες. Προσέξτε: Σηκωνόταν κάθε πρωί ο Χέντελ, γονάτιζε κι έκανε την προσευχή του, παρακαλώντας τον Θεό να είναι αμόλυντη η ψυχή του για να μπορεί να συνθέσει μουσική. Και τώρα η επιλογή μου από το ρόστερ: Άρης Μίτρο: ΕΔΩΣΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΚΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ!

Αν και είναι φυσιολογικό, παίδες, ότι σε περίπτωση Ανόδου αντί να θέλετε ν’ ακούσετε Χέντελ θα ζητάτε να πάτε στων Αγγέλων τα Μπουζούκια, θα το πω : Κατ’ ευφημισμόν Αγγέλων Μπουζούκια γιατί δεν θα τραγουδάει εκεί καμιά Μοσχολιού και καμιά Τζένη Βάνου, ούτε θα παίζει μπουζούκι ένας άλλος μέγιστος συνθέτης, ο Γιώργος Ζαμπέτας, μαζί με τους Λάκη Καρνέζη και Κώστα Παπαδόπουλο, ούτε δυστυχώς το ρεπερτόριο θα είναι γνήσια λαϊκό. Κατ’ ευφημισμόν επίσης γιατί, όπως λέει ο Γιάννης Αγγελάκας (κυρίαρχη μορφή παλιότερα στο σημαντικότερο ελληνικό συγκρότημα, Τρύπες και σήμερα σημαίνων τραγουδοποιός), θα ακουστούν εκεί ήχοι που δοξάζουν «τους σύγχρονους νεκροθάφτες του λαϊκού τραγουδιού (εταιρίες, μαγαζάτορες, μικρά και μεγάλα αστέρια του τραγουδιού, παραγωγούς, στιλίστες, μάνατζερς, κομμωτές, υπαλλήλους συνθέτες και στιχουργούς, προμότερς, δημοσιογράφους κ.λπ.)».

Παρά ταύτα σας προετοιμάζω με ένα κλιπ για όσα θα δείτε στην πίστα όταν και εάν κάνετε όσα οφείλετε μαζί με τον προπονητή σας… Με υπόκρουση Χέντελ (νομίζατε ότι θα γλιτώνατε;) και με εικονογράφηση υπάρξεις που όχι μόνο είναι αιθέριες αλλά έχουν την αξιοπρέπεια τουλάχιστον να ποζάρουν και όχι να περιφέρονται κρατώντας- ήμαρτον Κύριε!- μικρόφωνα στα χείλη.

Άγης Μπράτσος