Ανδρικό: ΑΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ. ΜΕ ΠΑΙΚΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ Α. Σ. Παπάγου – Διαγόρας Αιγάλεω 3-1

Το 1986 έπεσε σαν βόμβα στο λογοτεχνικό σινάφι Η φανέλα με το εννιά του πολυβραβευμένου Μένη Κουμανταρέα. Ένα κλασικό πια βιβλίο (αυτές τις μέρες επανεκδίδεται σε πολυτελή έκδοση και περιορισμένο αριθμό αντιτύπων) με φόντο τα γήπεδα της Θεσσαλονίκης , του Βόλου και της Αθήνας. Η  ιστορία ενός σέντερ φορ που απ’ τα είκοσι ως τα είκοσι τρία του  μεσουρανεί σαν κομήτης στα γήπεδα. Μυθιστόρημα εμβληματικό για την άνοδο αλλά και την πτώση που  παραμονεύει σε κάθε μας βήμα  ξένισε εκείνη την εποχή  τον διανοουμενίστικο καθωσπρεπισμό λόγω της κατάδυσης του συγγραφέα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Δύο χρόνια  αργότερα Η φανέλα με το εννιά μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη.

Με αφορμή, λοιπόν, την επανέκδοση του έργου σκέφτηκα να κάνω την περιγραφή του αγώνα Α.Σ. Παπάγου- Διαγόρας Αιγάλεω χρησιμοποιώντας αυτούσια αποσπάσματα από τη Φανέλα με το εννιά του κορυφαίου μας λογοτέχνη. Αφαίρεσα μόνο τα ονόματα των ηρώων και στη θέση τους  έβαλα με bold τα ονόματα των  παικτών του Συλλόγου μας που ξεχώρισα ιδιαίτερα στην τελευταία αγωνιστική, αν και πρέπει να πω ότι και οι δεκατρείς που έπαιξαν ήταν ηρωικοί και ανεπανάληπτοι. ‘Ολα ανεξαιρέτως τα παιδιά μας  έχουν στο  DNA τους το ευ αγωνίζεσθαι, στο μυαλό τους τη συγκροτημένη ανάπτυξη του παιχνιδιού και στην ψυχή τους την ακαταγώνιστη φλόγα να προσφέρουν θέαμα και να διακρίνονται. Τους αξίζει -πιστέψτε με-  κάθε τιμή. Γνωρίζουν καλά ότι «όταν καταντήσεις υπηρέτης, δεν ξέρεις τι σε περιμένει»( Arthur Rimbaud). Πόσο, αλήθεια, διαφέρουν αυτά τα παιδιά σε σύγκριση με κάποιους επίδοξους σωτήρες της πατρίδας μας. Με τι φρόνημα ακύρωσαν κάθε αντιξοότητα.  

Παραθέτω, λοιπόν,  πρώτα με χρυσά-κυριολεκτικά- γράμματα  τα ονόματά τους. Παίκτες από τα σπλάχνα των Ακαδημιών μας! Νεαροί άσοι μεγαλωμένοι   στο… μοναδικό χωμάτινο(!!!) γήπεδο υποδομών στην Αθήνα  οι οποίοι , μέχρι χτες που έπεσε η αυλαία του πρωταθλήματος,  μας χάρισαν για πάντα το σπάνιο αγλάισμα που λέγεται αθωότητα. Δεν τιμούν απλώς την ιστορία του Συλλόγου μας αλλά τη μεγαλύνουν ! Απέδειξαν σε όλους το αυτονόητο: τίποτα σπουδαίο δεν κατορθώνεται χωρίς ψυχή.  Ένας ένας λοιπόν:

Κοραχάης , Εξαδάκτυλος, Μίτρο, Παρλαπάνης ( ο λεοντόκαρδος αρχηγός, η σημαία της ομάδας!),  Ρέτζο, Αλεξιάδης, Κολοβός, Ζέρβας, Κοτρότσος Νίκος, Μεσίνι, Κραψίτης,, Παπαναστασίου,  Αναγνωστόπουλος, Κίτσος, Κοτρότσος Μιχάλης, Μίρο,  Ντάσης, Τζιτζιμπάκης, Πάτσο,   Μπίκας, Τσέλιος .

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

«Ο  Μεσίνι   ένιωσε μέρος μιας μηχανής που δούλευε εντατικά, έκανε συνέχεια τρίπλες με τα δυο πόδια, σπριντ επιτόπου και σέντρες φαρμακερές. Ο αμυντικός του Διαγόρα φανερά υποχωρούσε κι ο Μεσίνι     κέρδιζε έδαφος προς τη μικρή περιοχή των αντιπάλων. Στα πόδια του η μπάλα κυκλοφορούσε πάνω στο χόρτο με την ακρίβεια μπιλιάρδου».

«Ο Ντίνος Αλεξιάδης     πετάχτηκε βέλος μπροστά. Για μια στιγμή είδε τον τερματοφύλακα, ένα χάρτινο ανθρωπάκι, να κινείται μπρος πίσω σπασμωδικά, προσποιήθηκε πως πήγε να πλασάρει την μπάλα δεξιά, αλλά μ’ ένα ισχυρό σουτ, σαν να ’δινε την ψυχή του, έφερε την μπάλα καρφωτή στα δίχτυα».

«Στο…   ο Νίκος Κοτρότσος   φρένιασε. Μ’ ένα τρελό σλάλομ, τσίμπησε την μπάλα και μπουκάρισε στη μεγάλη περιοχή. Προς στιγμήν είδε τα δίχτυα απέναντί του να τρεμουλιάζουν, μα έπειτα όλα φάνηκαν καθαρά. Μ’ ένα γενναιόδωρο σουτ κάρφωσε την μπάλα στην αντίπαλη εστία».

«Η σκιά του διαιτητή γλιστρούσε μαύρη, κι ο Κραψίτης     ένιωθε την παρουσία του σαν κάποια μοίρα που τον  ακολουθούσε. Στο…       λεπτό ο Κραψίτης    ξεπετάχτηκε σαν καθαρόαιμο, και μ’ ένα σπάσιμο της μέσης άνοιξε την άμυνα και τριπλάροντας τον τερματοφύλακα, που έκανε έξοδο, μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα.

Ήταν  ένα άγριο γκολ, σαν κάποιο πείσμα, που είχε συσσωρευτεί καιρό μέσα του, να το είχε προκαλέσει, κι όπως ο ιδρώτας τον περίχυνε, έμοιαζε χυμένος σε μπρούντζο. Όλοι γύρω του τον αγκάλιαζαν, κι εκείνος σκέφτηκε ότι τέτοιο θα ’θελε να ’ταν και το τελευταίο γκολ της ζωής του, αν και όταν έφτανε εκείνη  η ώρα που θα παρατούσε τα γήπεδα.

Αίφνης  η φωνή του Άγη Μπράτσου ακούστηκε να λέει: “Αυτό το γκολ πρέπει να μπει στο αρχείο”».

Και ο Ρέτζο τι έκανε; θ’ αναρωτιέστε. Το μόνο που έχω να πω για τον Γιώργαρο και για τη χτεσινή του απόδοση  είναι τούτο: οφείλουν άπαντες να υποκλιθούν!

Και ο Άρης Μίτρο;; «Πώς σας περνάει έτσι, ρε;» φώναξε  κάποιος αντίπαλός του στους συμπαίκτες του. Μια φράση απόγνωσης που τα λέει   όλα.

Επανέρχομαι στον Νίκο Κοτρότσο. Θυμάμαι καρέ καρέ την τελευταία προπόνηση της Πέμπτης. Ο Κοτρότσος ήταν παίκτης από άλλον πλανήτη και του το είπα. Και χτες έκανε τη διαφορά.

Νίκος Παπαναστασίου:  Ο πρώτος σκόρερ με 14 γκολ. Αν και τραυματίας, η αδάμαστη θέλησή του και η προσφορά του με συγκίνησε τις τελευταίες αγωνιστικές όσο τίποτε άλλο.

Και ο Μεσίνι; Ε λοιπόν, ο Μεσίνι πήρε πάνω του την ομάδα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ήταν τέλειος. Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δύναμης για τους συμπαίκτες του. Το όνειρο που είχα δει επαληθεύτηκε με την απόδοσή του. Δεν είχα  διακρίνει στο όνειρο λόγω συνωστισμού στην αντίπαλη περιοχή ποιος παίκτης μας είχε βάλει το γκολ και θυμάμαι ότι ρώτησα τον Μεσίνι ποιος το έβαλε ,για να μου δώσει την πανηγυρική απάντηση «Εγώ το έβαλα!».

Για την ιστορία, 2 γκολ σημείωσε κατά του Διαγόρα ο Ντίνος Αλεξιάδης και 1 ο Κώστας Κραψίτης.

Άφησα στο τέλος για το τελευταίο μου σημείωμα τον Κώστα Κραψίτη. Είναι ο παίκτης στον οποίο, όπως όλοι ξέρουν, έχω τρελή αδυναμία. Το στιλ παιξίματός του με έκανε ν’ ασχοληθώ με το Ανδρικό, ώσπου σιγά σιγά να γνωρίσω όλα τα παιδιά και να δεθώ μαζί τους. Μου έλεγε όλη τη βδομάδα ότι θα «σκάψει» το σουτ στην τελευταία ευκαιρία , όπως και έκανε, και μου στέρησε  ένα δεύτερο γκολ. Γι’ αυτό τον λέω χαϊδευτικά «μαύρο πρόβατο» και πίνω στην υγειά του και στην υγεία όλων των παιδιών μας  για το επίτευγμά τους.

Εύγε στον προπονητή μας Κώστα Ζαμπέτα. Δικαιώθηκε απολύτως.

Καθώς γράφω τις γραμμές αυτές, κι έχω για μουσική υπόκρουση το «Dear prudence» των  Beatles, θυμάμαι αναπόφευκτα  ότι η σπουδαία  Siouxsie , που είχα δει στη συναυλία που έδωσε  στο Ρόδον το 1995. Το είχε τραγουδήσει  εκείνη τη βραδιά (θυμίζω ότι ο Sid Vicious των Sex Pistols ήταν πρώην μέλος του γκρουπ  Siouxsie And The Banshees). Στο τέλος λοιπόν της σημαντικής διασκευής του κομματιού από τη Siouxsie στην πίστα του κλαμπ   φώναξα αυθόρμητα bravo , όπως ακριβώς κάνουν στην όπερα. Το ίδιο bravo που φώναζα αυθόρμητα στα παιδιά της ομάδας μας τις  Κυριακές  και θέλω να μείνει για πάντα δικό τους.

Άγης Μπράτσος