ΑΝΔΡΙΚΟ: Α.Σ. ΠΑΠΑΓΟΥ- ΚΑΜΑΤΕΡΟ 0-2 (23.3.2013).ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ, ΤΟ “ΚΟΡΑΚΙ” ΤΟΥ ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΣΤΕΛΙΟ ΡΑΜΦΟ

γράφει ο Άγης Μπράτσος

 

“Υπάρχουν σώματα τόσο άδεια όσο ένα γήπεδο τα βράδια”. Επίκαιρος ο στίχος του βραβευμένου ποιητή, καθηγητή του Πανεπιστημίου και πρώην ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιώς Νάσου Βαγενά. Σαν αδέσποτη σφαίρα με βρήκε, λοιπόν, ο στίχος μαζί με τη λήξη του αγώνα του Ανδρικού απέναντι στο Καματερό. Η αλήθεια ,βέβαια, είναι ότι για 7η συνεχόμενη αγωνιστική οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι.

Δεν ξέρω εάν κάποιοι θεώρησαν την  εντός έδρας ισοπαλία με την Ένωση Βοτανικού αλλά και εκείνη με τον Αττικό ως… επιτυχίες. Δύο αγωνιστικές όπου κατά τη γνώμη μου – η οποία βαραίνει αποκλειστικά εμένα -παιζόταν η άνετη παραμονή στην κατηγορία. Στο βαθύτερο, λοιπόν, πυρήνα τους επρόκειτο για πικρές ήττες. Όσοι έχουν αντίθετη άποψη καλώς την έχουν, αλλά ας μου επιτρέψουν να είμαι ευτυχής που έχω τη δική μου. Μια πρόχειρη εξάλλου ματιά στη βαθμολογική μας συγκομιδή των 7 τελευταίων αγώνων αποδεικνύει ότι καμιά φορά τα μαθηματικά είναι αμείλικτα.

Αλλά ας παίξουμε με κανόνες.

Κανόνας Πρώτος: Όποιος ασχολείται με τη διαιτησία χάνει την μπάλα.

Και επειδή θέλουμε να μιλήσουμε για μπάλα, η σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με τα  “Κοράκια” συνιστά εύκολο άλλοθι, αλλά αλίμονο άλλοθι για να παραβλέπουμε τις όποιες τυχόν αδυναμίες μας και τα δικά μας λάθη.

Έχω ίσως την αφελή εντύπωση ότι οι ομάδες πρέπει να μπαίνουν στο γήπεδο για να κερδίσουν ( πρώτα απ’ όλα τον κακό τους εαυτό και φυσικά τον αντίπαλο και κάθε αστάθμητο παράγοντα).

Μιας όμως και μιλήσαμε για άλλοθι, κατά όχι παράδοξο τρόπο οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το πώς μας αντιμετωπίζουν οι διαιτητές. Υπάρχει, άραγε, σχέδιο εξόντωσης των περιώνυμων Στρατηγών; Και εάν ναι, οποία αδικία!

Να ξεκαθαρίσω  εξαρχής: Εάν ένας διαιτηττής δώσει υπέρ μας καταφανώς ανύπαρκτο πέναλτι, ούτε ο προπονητής θα δώσει εντολή στον εκτελεστή της εσχάτης των ποινών να σημαδέψει το σημαιάκι του κόρνερ – προκειμένου να αποκατασταθεί η αδικία που διεπράχθη εις βάρος του αντιπάλου μας – ούτε ο παίκτης που θα κληθεί να το εκτελέσει θα  στοχεύσει τις συμπαθείς μπεκάτσες που κατά τύχη μπορεί να περνούν από ψηλά.

 

Κανόνας Δεύτερος:Κακά τα ψέματα, οι αποφάσεις των διαιτητών δεν αλλάζουν. Συνεπώς, οι έντονες διαμαρτυρίες των παικτών οδηγούν ή σε απευθείας κόκκινη ή ενδεχομένως σε δεύτερη κίτρινη,  με  τις γνωστές συνέπειες για την ομάδα. Το κυριότερο, η ενασχόληση των παικτών, λόγω εκνευρισμού, με το διαιτητικό τρίο καταλήγει σε ένα αφύσικο και ακατανόητο όργιο ΑΠΟΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ και σε πλήρη ισοπέδωση της ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ που ένας αθλητής οφείλει να έχει για να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Το έγραψα και άλλοτε – πέρυσι αλλά κι εφέτος στο Είμαι μια περίεργη κίτρινη -συμβουλεύοντας παίκτη μας ώστε να μη χάνει τον αυτοέλεγχο  – μέγα ζήτημα για έναν αθλητή – και τον οποίο οφείλω να συγχαρώ για την άψογη έως σήμερα συμπεριφορά του.

Kανόνας Τρίτος: Ο εκνευρισμένος παίκτης είναι χαμένος παίκτης.

Τι να πω για τις περιβόητες κόκκινες που δεχθήκαμε;

Ας υποθέσουμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ένας παίκτης αδίκως βλέπει κίτρινη για θέατρο. Δεν θα πρέπει στη συνέχεια να έχει τα μάτια του τέσσερα; Εάν τώρα  αυτός ο παίκτης υψωθεί αργότερα σε κάποια φάση στον αέρα με τα χέρια προτεταμένα και βρει με το ένα την μπάλα, λες και εκτελεί χορογραφία του Βαγγέλη Σειληνού σε υπερπαραγωγή της Finos Film, ο διαιτητής δεν θα του δείξει 2η κίτρινη;

Ας υποθέσουμε επίσης ότι άλλος παίκτης καθυβρίζει, φέρ’ ειπείν, τον επόπτη και ότι τρίτος κατεβάζει, επειδή τον πνίγει κι αυτόν  το δίκιο  του, το χέρι του ρέφερι. Σωστά οι νηφάλιοι το μαντεύουν ότι το χρώμα της κάρτας σε αυτές τις περιπτώσεις θα  έχει κόκκινο χρώμα. Και εάν φανταστούμε μια αψιμαχία αντιπάλων παικτών; Θέλω να πω – και απευθύνομαι εδώ κυρίως στα παιδιά του Εφηβικού και του Παιδικού που μπορεί να με διαβάζουν – ότι όταν σε σπρώχνει ή σε χτυπάει εκτός φάσης ένας  αντίπαλος, πολύ απλά πέφτεις κάτω. Έτσι αποφεύγεις τα χειρότερα, γιατί κι αν ακόμη δεν ανταποδώσεις το χτύπημα – και φαντάζομαι ότι κανένα παιδί του Συλλόγου μας δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο –  διευκολύνεις τον διαιτητή,  που ίσως δεν έχει πλήρη εικόνα μέσα στην αναστάτωση, να  μη θεωρήσει και εσένα συνυπαίτιο. Εδώ αντιγράφω από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου: Ποδόσφαιρο, Μια θρησκεία χωρίς άπιστους:

Το ποδόσφαιρο- απατεώνας είναι το άθλημα όπου η πιο λατρεμένη στιγμή μετά το γκολ είναι η τρίπλα, δηλαδή η προσποίηση, δηλαδή η απάτη. Η απάτη , όντως, είναι μέρος του παιχνιδιού. Αλλά προσοχή: άλλη η ηθική του παιχνιδιού και άλλη η ηθική της “αγοράς”. Ναι, το ποδόσφαιρο “επιτρέπει” την απάτη ως στοιχείο του παιχνιδιού. Όχι όμως την εξόφθαλμη απάτη. Ακόμα και εδώ υπάρχει μια… ευπρέπεια. Μια ευπρέπεια βγαλμένη από τα ανθρώπινα μέτρα. Εδώ, στο ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος την απάτη την “αποδέχεται” κυρίως σαν άσκηση ευφυίας, και όχι σαν εύσημο για ένα έγκλημα, όχι σαν επιβράβευση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Στο ποδόσφαιρο δεν έχει σπάσει το νήμα που έρχεται να συνδέσει το γήπεδο ΚαραΪσκάκη με τα στάδια της αρχαίας Σπάρτης, εκεί όπου διδασκόταν η αρχή ” κλέψε αλλά να μη σε δουν”.  Στο ποδόσφαιρο, συνεπώς, πάντα ελλοχεύει η τιμωρία του Καιάδα για τους αλαζόνες, τους κυνικούς, τους υβριστές και τους αμετροεπείς“.

Ας γυρίσουμε πάλι στα δικά μας. Θυμάμαι έναν αγώνα του Παιδικού που χάσαμε με 1-0. Πιστεύουμε ότι ήταν ανύπαρκτο το εις βάρος μας πέναλτι που έκρινε το ματς. Άραγε γι’ αυτό χάσαμε; Ή μήπως γιατί ήμαστε ακριβώς 11 (έλειπαν 4 βασικοί); Προφανώς γι’ αυτό. Λάθη πάντα θα συμβαίνουν, αλλά εμείς οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε και να αξιοποιούμε όλα μας τα όπλα και προφανώς να κατεβαίνουμε στους αγώνες με πλήρη σύνθεση.

Ξανά πίσω στο Ανδρικό. Δεν ξέρω εάν πρέπει να αναγνωρίσω στα παιδιά μας το εξής ελαφρυντικό: H  εξέδρα μας αποδύεται σε ένα σουρεαλιστικό αγώνα εκτόνωσης, με αποκορύφωμα το πέναλτι που δεν μας δόθηκε στο Α’ ημίχρονο με το Καματερό – ένα πέναλτι που η… νεκροψία απέδειξε ότι σαφώς δεν ήταν. Νομίζω πάντως ότι υπάρχουν ουκ ολίγα καφέ- σαντάν και καταγώγια στην πόλη μας για να ξεθυμαίνει κανείς.  Δεν ισχυρίζομαι ότι η εξέδρα πρέπει να ταυτίζεται με εκκλησίασμα, αλλά μήπως , λέω μήπως αποπροσανατολίζουμε και τους δικούς μας παίκτες με την έμμονη σχεδόν ιδέα ότι κάποιοι εσκεμμένα μας αδικούν;Ας  ρίξουμε άλλη μια ματιά στο βιβλίο του Μπογιόπουλου:

Η δημοκρατία του ποδοσφαίρου αποθεώνεται από το γεγονός ότι συστατικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι το ανθρώπινο λάθος. Το ποδόσφαιρο – περισσότερο από κάθε άλλο άθλημα – είναι συνυφασμένο με το λάθος. Καμία μηχανιστική μεταφορά του μέσα στο γήπεδο, καμία προπόνηση, κανένα σχέδιο, καμία εντολή προπονητή δεν μπορεί να απαλλάξει το ποδόσφαιρο από την ανθρώπινη φύση του:  το λάθος! Το ποδόσφαιρο, όσα μικροτσίπ κι όσα …καμπανάκια κι αν ενσωματώσουν μέσα  στην μπάλα για να χτυπάνε όταν περνάει τη γραμμή του τέρματος, είναι ένα παιχνίδι όπου το λάθος ήταν, είναι και θα παραμείνει το αναπόσπαστο σήμα κατατεθέν του – είτε αυτών που παίζουν είτε των διαιτητών που σφυρίζουν. Όποιος τολμήσει στη θέση του ανθρώπινου λάθους να βάλει την κάμερα, όπου ο διαιτητής θα ξαναβλέπει τη φάση για να διορθώνει επιτόπου την απόφασή του, όποιος προσπαθήσει να τιμωρήσει εν τη γενέσει του το εκούσιο λάθος του “στημένου” παίκτη, όποιος νομίζει ότι μπορεί να αναστρέψει το ρου του αγώνα επειδή προηγήθηκε κάποιο “λάθος” θα τον καταπιεί ο ρους της Ιστορίας. Το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι των “αυτογκόλ”. Είναι ένα παιχνίδι λαθών, που ο αντίπαλος  πάντα θα προσπαθεί να εκμεταλλεύεται. Το πόσο εσκεμμένα ή μη είναι είναι τα λάθη υπάρχει χρόνος να ερευνηθεί. Αλλά μετά το παιχνίδι.(…) Οι οπαδοί, βέβαια, θα έχουν το δικαίωμα να εξαγριώνονται ή να πανηγυρίζουν, να μιλούν για “παράγκες”,  να βρίζουν θεούς  και δαίμονες για το “πέτσινο” πέναλτι ή να ζητάνε την εσχάτη των ποινών ακόμα κι αν το φάουλ έγινε στη…σέντρα. Αλλά “ό,τι γράφει δεν ξεγράφει”. “Ωραία δημοκρατία “, θα μου πείτε. Όμως αυτή είναι. Όπως και στη ζωή”.

Ας αφήσουμε λοιπόν, επαναλαμβάνω, την εμμονή με τα “Κοράκια” γιατί φοβάμαι ότι στο τέλος θα μας επισκεφτεί το ΚΟΡΑΚΙ από το πασίγνωστο ομώνυμο  ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε (The Raven) και θα μας πει με τη σειρά του το θρυλικό “Ποτέ πια” (Nevermore”).

Δηλαδή σε απλά ελληνικά: Χάσατε!

Με τη στυφή γεύση από τα λόγια του ποιητικού Κορακιού – Ποτέ πια – κάτι τελευταίο.

Οι Απoκριές πέρασαν. Εάν έξαφνα λοιπόν εμφανιστεί στο PAPAGAO  κάποιος ντυμένος εμίρης, δεν μπορεί παρά να είναι  αυτοπροσώπως ο Εμίρηςτου Κατάρ. Έτοιμος σαν από καιρό και θαρραλέος να ξοδέψει αφειδώς για τους παίκτες μας που θα μπορούσαν να παίζουν σε παραπάνω κατηγορίες. Αλλά επειδή οι Αποκριές πράγματι τέλειωσαν, όπως τελειώνουν κάποτε όλα, ας σοβαρευτούν τάχιστα οι περισσότεροι παίκτες.

Και εάν υπάρχουν 1-2 ( όπως πιστεύω ακράδαντα)  ή και άλλοι που εκτός από καλοί στρατιώτες μέσα στο γήπεδο  είναι ταυτόχρονα και εμβληματικοί βαθμοφόροι, ας πάρουν ξανά τα ηνία όσο είναι καιρός μην έρθει στο τέλος κανένας Ξυπόλητος Πρίγκηψ.

Και ο Τελευταίος Κανόνας: Τη φανέλα του Συλλόγου δεν την κουβαλάει κανείς σπίτι του.

Και μια ύστατη συμβουλή: Ψευτο-παρεξηγήσεις, ψευτο-εγωισμοί και ψευτο-βεντετισμοί  είναι ανθρώπινο και λογικό να υπάρχουν. Το παράλογο είναι να βγαίνουν εξόφθαλμα στο παιχνίδι. Παράλογο είναι να απουσιάζει το πάθος, η δίψα, η τρέλα για τη νίκη.

Το λόγο τώρα άμεσα στον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο: “Το πιο ζωντανό κύτταρο είναι το συμφέρον, επειδή το συμφέρον προσαρμόζεται”.

Μάγκες, ξυπνήστε, προσαρμοστείτε, δώστε τα όλα για τον κοινό μας στόχο, το κοινό μας συμφέρον, την παραμονή δηλαδή στην Α’ Κατηγορία, που είναι πράγματι στα μέτρα σας. Ξυπνήστε γιατί τα Κοράκια της ποίησης παραμονεύουν και, όταν έρχονται, η επωδός τους είναι – το μάθατε ήδη – “Ποτέ πια”.

Σας ασπάζομαι

Άγης Μπράτσος